انجمن علمی دانشکده علوم قرآنی مشهد

---

قسمت سوم

بررسی قصه آدم در سوره اعراف( ناسپاسی از نعمت و پذیرش ولایت غیرالهی)

دومین سوره‌ای که قصه آدم در آن بیان شده، سوره «اعراف» است. این سوره از سوره‌های مکی محسوب می‌شود و بر اساس جدول‌های ترتیب نزول، پس از سوره «ص» و پیش از سوره «جن» در ردیف سی و نهم قرار گرفته است (معرفت، ۱۳۸۰، ص ۱۹۰؛ بهجت‌پور، ۱۳۹۲، ص ۳۴۵).

نزول سوره «اعراف» قبل از معراج پیامبر در مکه واقع شده است. در این دوره، مشرکان مکه سخت‌ترین مخالفت‌ها را با پیامبر روا داشتند و از هیچ کوششی برای جلوگیری از انتشار دعوت توحیدی کوتاهی نمی‌کردند. در چنین شرایطی، سوره «اعراف» نازل شد تا بار دیگر عهدی را که خداوند از آدمیان گرفته است، متذکر شود تا او را بپرستند و چیزی را شریک او قرار ندهند. هدف اصلی این سوره، انذار جامعه نوپای مؤمنان و نصیحت آنان در پذیرش ولایت الهی و دوری از ولایت غیرخداست.

قصه آدم در این سوره در راستای همین هدف بیان شده است. ابتدا به یادآوری جریان آفرینش انسان، دستور سجده ملائکه بر آدم، سرپیچی ابلیس و آغاز دشمنی وی با آدم پرداخته شده است. سپس، به فریب خوردن آدم و هبوط به زمین اشاره می‌شود (الاعراف: ۱۱-۲۵) (بهجت‌پور، ۱۳۹۴، ص ۱۸۳).

داستان حضرت آدم در این سوره مفصل‌تر از سوره «ص» بیان شده است. دلیل آن، درخواست توضیح بیشتر مخاطبان و اصرار کافران بر ناسپاسی و لجاجت بوده است (دروزه، ۱۳۸۳ ق، ج ۲، ص ۳۶۷). هدف از تکرار این بخش از قصه آدم، توجه جامعه نوپای مؤمنان به دشمنی و وسوسه‌های شیطان است که از هر طرف آن‌ها را احاطه کرده و از همه فرصت‌ها برای انحراف آن‌ها استفاده می‌کند (بهجت‌پور، ۱۳۹۰، ج ۲، ص ۳۴۵).

در این سوره، فصل دیگری از سرگذشت آدم یعنی قصه سکونت آدم و همسرش در بهشت، فریفته شدن آن‌ها با وسوسه شیطان و هبوط از بهشت بیان می‌شود؛ بخشی که در سوره «ص» به آن اشاره نشده بود. شیطان برای نفوذ و وسوسه در آدم و حوا، علاوه بر تحریک خواسته‌ها و رغبت‌های آن‌ها، از سوگند یاد کردن برای خیرخواهی نیز استفاده کرد (سید قطب، ۱۴۱۲، ج ۲، ص ۱۰۴۱؛ زمخشری، ۱۴۰۷ق، ج ۲، ص ۱۳۱).

آدم و حوا اگرچه گناه نکردند، اما همین ترک اولی آن‌ها را از مقام والایشان فرود آورد. به همین خاطر، از خداوند طلب بخشش کردند. زیرا نخستین گام برای توبه و بازگشت به سوی خدا، اعتراف به خطای خویش است (سید قطب، ۱۴۱۲ ق، ج ۲، ص ۱۰۴۳). در مقابل، ابلیس هرگز به خطای خود اعتراف نکرد، بلکه در نهایت گستاخی به گناه دیگری روی آورد.

نویسندگان :سمیه عمادی خاندانی، ر ضا شکرانی، م هری کریمی

فصلنامه پژوهشی علوم قرآن و حدیث دانشگاه الزهرا تهران

---

💎انـجمـن علــمی، نگاهیـــے نو بـــہ اندیــشـہ ورزیــدن

​​​​کانال ایتا :

http://anjomanelmiquran110

---

قسمت دوم

قصه حضرت آدم در سوره مبارکه «ص» (کبر، علت امتناع شیطان و کافران از امتثال امر الهی)

اولین سوره‌ای که قصه آدم در آن بیان شده، سوره «ص» است. این سوره از سوره‌های مکی محسوب می‌شود و بر اساس ترتیب نزول، در ردیف سی‌وهشتم قرار گرفته است (معرفت، 1380، ص 90).

در این سوره، گفتار حول محور رسول خدا (ص) و ستیزه با قرآن شکل گرفته است. مشرکان از اینکه «ذکر» بر شخصی از میان خودشان نازل شده که آنان را بیم دهد، تعجب کردند و با پیام اصلی آن، یعنی دعوت به توحید در الوهیت، به مخالفت برخاستند و در این راه با یکدیگر متحد شدند.

با بیان قصه خلقت آدم و عناد شیطان با انسان، ریشه این عناد را استکبار و خودبرتربینی معرفی می‌کند (آیات 65-88) (همو، 1394، ص 180)؛ ویژگی‌ای که در کافران با عنوان «عزة» و «شقاق» در آیه دوم همین سوره به‌عنوان ریشه دشمنی با قرآن و پیامبر یاد شده است.

آیات 71-83 این سوره به داستان حضرت آدم اشاره دارد. هنگامی‌که خلقت انسان با ترکیب روح الهی و جسم خاکی به پایان رسید و به علت عظمتی که این روح داشت، خداوند دستور به سجده داد، تمامی‌ملائکه بر حضرت آدم سجده کردند، اما تنها شیطان بود که از این فرمان سر باز زد و در ردیف کافران قرار گرفت (ص: 73-74).

همان‌گونه که شیطان به خاطر استکبار از پذیرفتن سجده بر آدم امتناع کرد (ص: 74-75) و علت عدم سجودش را شرافت ذاتی خود و پستی خلقت آدم دانست (ص: 75-76)، خداوند نیز علت امتناع مستکبران از اطاعت و پرستش خود را داشتن احساس برتری و خودبزرگ‌بینی بیان می‌کند (ص: 8). این روحیه موجب شده که آنان به حقانیت قرآن اعتراف نکنند، هرچند نسبت به آن یقین داشته باشند. این سرکشی را ادامه می‌دهند تا زمانی که عذاب الهی را بچشند (طباطبایی، 1378، ج 17، ص 280).

مشرکان مکه، پیامبر را ساحر و دروغگو خواندند و از اینکه فرستاده‌ای از طرف خدا از میان جنس بشر برگزیده شده است، تعجب کردند. علت این تهمت آن بود که پیامبر اکرم (ص) نظام شرک را بر هم زد و با کنار زدن خدایان دروغین، تنها بر معبود واحد و یگانه تأکید کرد. این امر برای کافران مکه تعجب‌آور بود. آنان که دعوت پیامبر را مانعی برای رسیدن به اهدافشان می‌دانستند، میان مردم رفتند و آنان را به پیروی از روش‌های گذشته و پایداری در عبادت معبودان خیالی فرمان دادند و اعلام کردند که این تصمیم، مورد توافق بزرگان و رؤسای قبایل است.

آخرین بخش از تهمت‌های مشرکان و گروه‌های هم‌سو، این بود که باوجود اشراف، صاحبان قدرت و رؤسای قبایل، چرا وحی باید بر پیامبر نازل شود؟ آنان خود را برتر از پیامبر می‌دانستند (بهجت‌پور، 1390، ج 2، ص 272).

نویسندگان : سمیه عمادی خاندانی،رضا شکرانی، مهری کریمی

فصلنامه علمی‌پژوهشی علوم قرآن و حدیث دانشگاه الزهرا

---

💎انـجمـن علــمی، نگاهیـــے نو بـــہ اندیــشـہ ورزیــدن

کانال ایتا :

https://eitaa.com/anjomanelmiquran110

---

قسمت سوم

بررسی قصه آدم در سوره اعراف( ناسپاسی از نعمت و پذیرش ولایت غیرالهی)

دومین سوره‌ای که قصه آدم در آن بیان شده، سوره «اعراف» است. این سوره از سوره‌های مکی محسوب می‌شود و بر اساس جدول‌های ترتیب نزول، پس از سوره «ص» و پیش از سوره «جن» در ردیف سی و نهم قرار گرفته است (معرفت، ۱۳۸۰، ص ۱۹۰؛ بهجت‌پور، ۱۳۹۲، ص ۳۴۵).

نزول سوره «اعراف» قبل از معراج پیامبر در مکه واقع شده است. در این دوره، مشرکان مکه سخت‌ترین مخالفت‌ها را با پیامبر روا داشتند و از هیچ کوششی برای جلوگیری از انتشار دعوت توحیدی کوتاهی نمی‌کردند. در چنین شرایطی، سوره «اعراف» نازل شد تا بار دیگر عهدی را که خداوند از آدمیان گرفته است، متذکر شود تا او را بپرستند و چیزی را شریک او قرار ندهند. هدف اصلی این سوره، انذار جامعه نوپای مؤمنان و نصیحت آنان در پذیرش ولایت الهی و دوری از ولایت غیرخداست.

قصه آدم در این سوره در راستای همین هدف بیان شده است. ابتدا به یادآوری جریان آفرینش انسان، دستور سجده ملائکه بر آدم، سرپیچی ابلیس و آغاز دشمنی وی با آدم پرداخته شده است. سپس، به فریب خوردن آدم و هبوط به زمین اشاره می‌شود (الاعراف: ۱۱-۲۵) (بهجت‌پور، ۱۳۹۴، ص ۱۸۳).

داستان حضرت آدم در این سوره مفصل‌تر از سوره «ص» بیان شده است. دلیل آن، درخواست توضیح بیشتر مخاطبان و اصرار کافران بر ناسپاسی و لجاجت بوده است (دروزه، ۱۳۸۳ ق، ج ۲، ص ۳۶۷). هدف از تکرار این بخش از قصه آدم، توجه جامعه نوپای مؤمنان به دشمنی و وسوسه‌های شیطان است که از هر طرف آن‌ها را احاطه کرده و از همه فرصت‌ها برای انحراف آن‌ها استفاده می‌کند (بهجت‌پور، ۱۳۹۰، ج ۲، ص ۳۴۵).

در این سوره، فصل دیگری از سرگذشت آدم یعنی قصه سکونت آدم و همسرش در بهشت، فریفته شدن آن‌ها با وسوسه شیطان و هبوط از بهشت بیان می‌شود؛ بخشی که در سوره «ص» به آن اشاره نشده بود. شیطان برای نفوذ و وسوسه در آدم و حوا، علاوه بر تحریک خواسته‌ها و رغبت‌های آن‌ها، از سوگند یاد کردن برای خیرخواهی نیز استفاده کرد (سید قطب، ۱۴۱۲، ج ۲، ص ۱۰۴۱؛ زمخشری، ۱۴۰۷ق، ج ۲، ص ۱۳۱).

آدم و حوا اگرچه گناه نکردند، اما همین ترک اولی آن‌ها را از مقام والایشان فرود آورد. به همین خاطر، از خداوند طلب بخشش کردند. زیرا نخستین گام برای توبه و بازگشت به سوی خدا، اعتراف به خطای خویش است (سید قطب، ۱۴۱۲ ق، ج ۲، ص ۱۰۴۳). در مقابل، ابلیس هرگز به خطای خود اعتراف نکرد، بلکه در نهایت گستاخی به گناه دیگری روی آورد.

نویسندگان :سمیه عمادی خاندانی، ر ضا شکرانی، م هری کریمی

فصلنامه پژوهشی علوم قرآن و حدیث دانشگاه الزهرا تهران

---

💎انـجمـن علــمی، نگاهیـــے نو بـــہ اندیــشـہ ورزیــدن

​​​​کانال ایتا :

http://anjomanelmiquran110

---

قسمت دوم

قصه حضرت آدم در سوره مبارکه «ص» (کبر، علت امتناع شیطان و کافران از امتثال امر الهی)

اولین سوره‌ای که قصه آدم در آن بیان شده، سوره «ص» است. این سوره از سوره‌های مکی محسوب می‌شود و بر اساس ترتیب نزول، در ردیف سی‌وهشتم قرار گرفته است (معرفت، 1380، ص 90).

در این سوره، گفتار حول محور رسول خدا (ص) و ستیزه با قرآن شکل گرفته است. مشرکان از اینکه «ذکر» بر شخصی از میان خودشان نازل شده که آنان را بیم دهد، تعجب کردند و با پیام اصلی آن، یعنی دعوت به توحید در الوهیت، به مخالفت برخاستند و در این راه با یکدیگر متحد شدند.

با بیان قصه خلقت آدم و عناد شیطان با انسان، ریشه این عناد را استکبار و خودبرتربینی معرفی می‌کند (آیات 65-88) (همو، 1394، ص 180)؛ ویژگی‌ای که در کافران با عنوان «عزة» و «شقاق» در آیه دوم همین سوره به‌عنوان ریشه دشمنی با قرآن و پیامبر یاد شده است.

آیات 71-83 این سوره به داستان حضرت آدم اشاره دارد. هنگامی‌که خلقت انسان با ترکیب روح الهی و جسم خاکی به پایان رسید و به علت عظمتی که این روح داشت، خداوند دستور به سجده داد، تمامی‌ملائکه بر حضرت آدم سجده کردند، اما تنها شیطان بود که از این فرمان سر باز زد و در ردیف کافران قرار گرفت (ص: 73-74).

همان‌گونه که شیطان به خاطر استکبار از پذیرفتن سجده بر آدم امتناع کرد (ص: 74-75) و علت عدم سجودش را شرافت ذاتی خود و پستی خلقت آدم دانست (ص: 75-76)، خداوند نیز علت امتناع مستکبران از اطاعت و پرستش خود را داشتن احساس برتری و خودبزرگ‌بینی بیان می‌کند (ص: 8). این روحیه موجب شده که آنان به حقانیت قرآن اعتراف نکنند، هرچند نسبت به آن یقین داشته باشند. این سرکشی را ادامه می‌دهند تا زمانی که عذاب الهی را بچشند (طباطبایی، 1378، ج 17، ص 280).

مشرکان مکه، پیامبر را ساحر و دروغگو خواندند و از اینکه فرستاده‌ای از طرف خدا از میان جنس بشر برگزیده شده است، تعجب کردند. علت این تهمت آن بود که پیامبر اکرم (ص) نظام شرک را بر هم زد و با کنار زدن خدایان دروغین، تنها بر معبود واحد و یگانه تأکید کرد. این امر برای کافران مکه تعجب‌آور بود. آنان که دعوت پیامبر را مانعی برای رسیدن به اهدافشان می‌دانستند، میان مردم رفتند و آنان را به پیروی از روش‌های گذشته و پایداری در عبادت معبودان خیالی فرمان دادند و اعلام کردند که این تصمیم، مورد توافق بزرگان و رؤسای قبایل است.

آخرین بخش از تهمت‌های مشرکان و گروه‌های هم‌سو، این بود که باوجود اشراف، صاحبان قدرت و رؤسای قبایل، چرا وحی باید بر پیامبر نازل شود؟ آنان خود را برتر از پیامبر می‌دانستند (بهجت‌پور، 1390، ج 2، ص 272).

نویسندگان : سمیه عمادی خاندانی،رضا شکرانی، مهری کریمی

فصلنامه علمی‌پژوهشی علوم قرآن و حدیث دانشگاه الزهرا

---

💎انـجمـن علــمی، نگاهیـــے نو بـــہ اندیــشـہ ورزیــدن

کانال ایتا :

https://eitaa.com/anjomanelmiquran110

---

قسمت سوم

بررسی قصه آدم در سوره اعراف( ناسپاسی از نعمت و پذیرش ولایت غیرالهی)

دومین سوره‌ای که قصه آدم در آن بیان شده، سوره «اعراف» است. این سوره از سوره‌های مکی محسوب می‌شود و بر اساس جدول‌های ترتیب نزول، پس از سوره «ص» و پیش از سوره «جن» در ردیف سی و نهم قرار گرفته است (معرفت، ۱۳۸۰، ص ۱۹۰؛ بهجت‌پور، ۱۳۹۲، ص ۳۴۵).

نزول سوره «اعراف» قبل از معراج پیامبر در مکه واقع شده است. در این دوره، مشرکان مکه سخت‌ترین مخالفت‌ها را با پیامبر روا داشتند و از هیچ کوششی برای جلوگیری از انتشار دعوت توحیدی کوتاهی نمی‌کردند. در چنین شرایطی، سوره «اعراف» نازل شد تا بار دیگر عهدی را که خداوند از آدمیان گرفته است، متذکر شود تا او را بپرستند و چیزی را شریک او قرار ندهند. هدف اصلی این سوره، انذار جامعه نوپای مؤمنان و نصیحت آنان در پذیرش ولایت الهی و دوری از ولایت غیرخداست.

قصه آدم در این سوره در راستای همین هدف بیان شده است. ابتدا به یادآوری جریان آفرینش انسان، دستور سجده ملائکه بر آدم، سرپیچی ابلیس و آغاز دشمنی وی با آدم پرداخته شده است. سپس، به فریب خوردن آدم و هبوط به زمین اشاره می‌شود (الاعراف: ۱۱-۲۵) (بهجت‌پور، ۱۳۹۴، ص ۱۸۳).

داستان حضرت آدم در این سوره مفصل‌تر از سوره «ص» بیان شده است. دلیل آن، درخواست توضیح بیشتر مخاطبان و اصرار کافران بر ناسپاسی و لجاجت بوده است (دروزه، ۱۳۸۳ ق، ج ۲، ص ۳۶۷). هدف از تکرار این بخش از قصه آدم، توجه جامعه نوپای مؤمنان به دشمنی و وسوسه‌های شیطان است که از هر طرف آن‌ها را احاطه کرده و از همه فرصت‌ها برای انحراف آن‌ها استفاده می‌کند (بهجت‌پور، ۱۳۹۰، ج ۲، ص ۳۴۵).

در این سوره، فصل دیگری از سرگذشت آدم یعنی قصه سکونت آدم و همسرش در بهشت، فریفته شدن آن‌ها با وسوسه شیطان و هبوط از بهشت بیان می‌شود؛ بخشی که در سوره «ص» به آن اشاره نشده بود. شیطان برای نفوذ و وسوسه در آدم و حوا، علاوه بر تحریک خواسته‌ها و رغبت‌های آن‌ها، از سوگند یاد کردن برای خیرخواهی نیز استفاده کرد (سید قطب، ۱۴۱۲، ج ۲، ص ۱۰۴۱؛ زمخشری، ۱۴۰۷ق، ج ۲، ص ۱۳۱).

آدم و حوا اگرچه گناه نکردند، اما همین ترک اولی آن‌ها را از مقام والایشان فرود آورد. به همین خاطر، از خداوند طلب بخشش کردند. زیرا نخستین گام برای توبه و بازگشت به سوی خدا، اعتراف به خطای خویش است (سید قطب، ۱۴۱۲ ق، ج ۲، ص ۱۰۴۳). در مقابل، ابلیس هرگز به خطای خود اعتراف نکرد، بلکه در نهایت گستاخی به گناه دیگری روی آورد.

نویسندگان :سمیه عمادی خاندانی، ر ضا شکرانی، م هری کریمی

فصلنامه پژوهشی علوم قرآن و حدیث دانشگاه الزهرا تهران

---

💎انـجمـن علــمی، نگاهیـــے نو بـــہ اندیــشـہ ورزیــدن

​​​​کانال ایتا :

http://anjomanelmiquran110

---

قسمت دوم

قصه حضرت آدم در سوره مبارکه «ص» (کبر، علت امتناع شیطان و کافران از امتثال امر الهی)

اولین سوره‌ای که قصه آدم در آن بیان شده، سوره «ص» است. این سوره از سوره‌های مکی محسوب می‌شود و بر اساس ترتیب نزول، در ردیف سی‌وهشتم قرار گرفته است (معرفت، 1380، ص 90).

در این سوره، گفتار حول محور رسول خدا (ص) و ستیزه با قرآن شکل گرفته است. مشرکان از اینکه «ذکر» بر شخصی از میان خودشان نازل شده که آنان را بیم دهد، تعجب کردند و با پیام اصلی آن، یعنی دعوت به توحید در الوهیت، به مخالفت برخاستند و در این راه با یکدیگر متحد شدند.

با بیان قصه خلقت آدم و عناد شیطان با انسان، ریشه این عناد را استکبار و خودبرتربینی معرفی می‌کند (آیات 65-88) (همو، 1394، ص 180)؛ ویژگی‌ای که در کافران با عنوان «عزة» و «شقاق» در آیه دوم همین سوره به‌عنوان ریشه دشمنی با قرآن و پیامبر یاد شده است.

آیات 71-83 این سوره به داستان حضرت آدم اشاره دارد. هنگامی‌که خلقت انسان با ترکیب روح الهی و جسم خاکی به پایان رسید و به علت عظمتی که این روح داشت، خداوند دستور به سجده داد، تمامی‌ملائکه بر حضرت آدم سجده کردند، اما تنها شیطان بود که از این فرمان سر باز زد و در ردیف کافران قرار گرفت (ص: 73-74).

همان‌گونه که شیطان به خاطر استکبار از پذیرفتن سجده بر آدم امتناع کرد (ص: 74-75) و علت عدم سجودش را شرافت ذاتی خود و پستی خلقت آدم دانست (ص: 75-76)، خداوند نیز علت امتناع مستکبران از اطاعت و پرستش خود را داشتن احساس برتری و خودبزرگ‌بینی بیان می‌کند (ص: 8). این روحیه موجب شده که آنان به حقانیت قرآن اعتراف نکنند، هرچند نسبت به آن یقین داشته باشند. این سرکشی را ادامه می‌دهند تا زمانی که عذاب الهی را بچشند (طباطبایی، 1378، ج 17، ص 280).

مشرکان مکه، پیامبر را ساحر و دروغگو خواندند و از اینکه فرستاده‌ای از طرف خدا از میان جنس بشر برگزیده شده است، تعجب کردند. علت این تهمت آن بود که پیامبر اکرم (ص) نظام شرک را بر هم زد و با کنار زدن خدایان دروغین، تنها بر معبود واحد و یگانه تأکید کرد. این امر برای کافران مکه تعجب‌آور بود. آنان که دعوت پیامبر را مانعی برای رسیدن به اهدافشان می‌دانستند، میان مردم رفتند و آنان را به پیروی از روش‌های گذشته و پایداری در عبادت معبودان خیالی فرمان دادند و اعلام کردند که این تصمیم، مورد توافق بزرگان و رؤسای قبایل است.

آخرین بخش از تهمت‌های مشرکان و گروه‌های هم‌سو، این بود که باوجود اشراف، صاحبان قدرت و رؤسای قبایل، چرا وحی باید بر پیامبر نازل شود؟ آنان خود را برتر از پیامبر می‌دانستند (بهجت‌پور، 1390، ج 2، ص 272).

نویسندگان : سمیه عمادی خاندانی،رضا شکرانی، مهری کریمی

فصلنامه علمی‌پژوهشی علوم قرآن و حدیث دانشگاه الزهرا

---

💎انـجمـن علــمی، نگاهیـــے نو بـــہ اندیــشـہ ورزیــدن

کانال ایتا :

https://eitaa.com/anjomanelmiquran110

---

قسمت دوم

قصه حضرت آدم در سوره مبارکه «ص» (کبر، علت امتناع شیطان و کافران از امتثال امر الهی)

اولین سوره‌ای که قصه آدم در آن بیان شده، سوره «ص» است. این سوره از سوره‌های مکی محسوب می‌شود و بر اساس ترتیب نزول، در ردیف سی‌وهشتم قرار گرفته است (معرفت، 1380، ص 90).

در این سوره، گفتار حول محور رسول خدا (ص) و ستیزه با قرآن شکل گرفته است. مشرکان از اینکه «ذکر» بر شخصی از میان خودشان نازل شده که آنان را بیم دهد، تعجب کردند و با پیام اصلی آن، یعنی دعوت به توحید در الوهیت، به مخالفت برخاستند و در این راه با یکدیگر متحد شدند.

با بیان قصه خلقت آدم و عناد شیطان با انسان، ریشه این عناد را استکبار و خودبرتربینی معرفی می‌کند (آیات 65-88) (همو، 1394، ص 180)؛ ویژگی‌ای که در کافران با عنوان «عزة» و «شقاق» در آیه دوم همین سوره به‌عنوان ریشه دشمنی با قرآن و پیامبر یاد شده است.

آیات 71-83 این سوره به داستان حضرت آدم اشاره دارد. هنگامی‌که خلقت انسان با ترکیب روح الهی و جسم خاکی به پایان رسید و به علت عظمتی که این روح داشت، خداوند دستور به سجده داد، تمامی‌ملائکه بر حضرت آدم سجده کردند، اما تنها شیطان بود که از این فرمان سر باز زد و در ردیف کافران قرار گرفت (ص: 73-74).

همان‌گونه که شیطان به خاطر استکبار از پذیرفتن سجده بر آدم امتناع کرد (ص: 74-75) و علت عدم سجودش را شرافت ذاتی خود و پستی خلقت آدم دانست (ص: 75-76)، خداوند نیز علت امتناع مستکبران از اطاعت و پرستش خود را داشتن احساس برتری و خودبزرگ‌بینی بیان می‌کند (ص: 8). این روحیه موجب شده که آنان به حقانیت قرآن اعتراف نکنند، هرچند نسبت به آن یقین داشته باشند. این سرکشی را ادامه می‌دهند تا زمانی که عذاب الهی را بچشند (طباطبایی، 1378، ج 17، ص 280).

مشرکان مکه، پیامبر را ساحر و دروغگو خواندند و از اینکه فرستاده‌ای از طرف خدا از میان جنس بشر برگزیده شده است، تعجب کردند. علت این تهمت آن بود که پیامبر اکرم (ص) نظام شرک را بر هم زد و با کنار زدن خدایان دروغین، تنها بر معبود واحد و یگانه تأکید کرد. این امر برای کافران مکه تعجب‌آور بود. آنان که دعوت پیامبر را مانعی برای رسیدن به اهدافشان می‌دانستند، میان مردم رفتند و آنان را به پیروی از روش‌های گذشته و پایداری در عبادت معبودان خیالی فرمان دادند و اعلام کردند که این تصمیم، مورد توافق بزرگان و رؤسای قبایل است.

آخرین بخش از تهمت‌های مشرکان و گروه‌های هم‌سو، این بود که باوجود اشراف، صاحبان قدرت و رؤسای قبایل، چرا وحی باید بر پیامبر نازل شود؟ آنان خود را برتر از پیامبر می‌دانستند (بهجت‌پور، 1390، ج 2، ص 272).

نویسندگان : سمیه عمادی خاندانی،رضا شکرانی، مهری کریمی

فصلنامه علمی‌پژوهشی علوم قرآن و حدیث دانشگاه الزهرا

---

💎انـجمـن علــمی، نگاهیـــے نو بـــہ اندیــشـہ ورزیــدن

کانال ایتا :

https://eitaa.com/anjomanelmiquran110

---

قسمت دوم

قصه حضرت آدم در سوره مبارکه «ص» (کبر، علت امتناع شیطان و کافران از امتثال امر الهی)

اولین سوره‌ای که قصه آدم در آن بیان شده، سوره «ص» است. این سوره از سوره‌های مکی محسوب می‌شود و بر اساس ترتیب نزول، در ردیف سی‌وهشتم قرار گرفته است (معرفت، 1380، ص 90).

در این سوره، گفتار حول محور رسول خدا (ص) و ستیزه با قرآن شکل گرفته است. مشرکان از اینکه «ذکر» بر شخصی از میان خودشان نازل شده که آنان را بیم دهد، تعجب کردند و با پیام اصلی آن، یعنی دعوت به توحید در الوهیت، به مخالفت برخاستند و در این راه با یکدیگر متحد شدند.

با بیان قصه خلقت آدم و عناد شیطان با انسان، ریشه این عناد را استکبار و خودبرتربینی معرفی می‌کند (آیات 65-88) (همو، 1394، ص 180)؛ ویژگی‌ای که در کافران با عنوان «عزة» و «شقاق» در آیه دوم همین سوره به‌عنوان ریشه دشمنی با قرآن و پیامبر یاد شده است.

آیات 71-83 این سوره به داستان حضرت آدم اشاره دارد. هنگامی‌که خلقت انسان با ترکیب روح الهی و جسم خاکی به پایان رسید و به علت عظمتی که این روح داشت، خداوند دستور به سجده داد، تمامی‌ملائکه بر حضرت آدم سجده کردند، اما تنها شیطان بود که از این فرمان سر باز زد و در ردیف کافران قرار گرفت (ص: 73-74).

همان‌گونه که شیطان به خاطر استکبار از پذیرفتن سجده بر آدم امتناع کرد (ص: 74-75) و علت عدم سجودش را شرافت ذاتی خود و پستی خلقت آدم دانست (ص: 75-76)، خداوند نیز علت امتناع مستکبران از اطاعت و پرستش خود را داشتن احساس برتری و خودبزرگ‌بینی بیان می‌کند (ص: 8). این روحیه موجب شده که آنان به حقانیت قرآن اعتراف نکنند، هرچند نسبت به آن یقین داشته باشند. این سرکشی را ادامه می‌دهند تا زمانی که عذاب الهی را بچشند (طباطبایی، 1378، ج 17، ص 280).

مشرکان مکه، پیامبر را ساحر و دروغگو خواندند و از اینکه فرستاده‌ای از طرف خدا از میان جنس بشر برگزیده شده است، تعجب کردند. علت این تهمت آن بود که پیامبر اکرم (ص) نظام شرک را بر هم زد و با کنار زدن خدایان دروغین، تنها بر معبود واحد و یگانه تأکید کرد. این امر برای کافران مکه تعجب‌آور بود. آنان که دعوت پیامبر را مانعی برای رسیدن به اهدافشان می‌دانستند، میان مردم رفتند و آنان را به پیروی از روش‌های گذشته و پایداری در عبادت معبودان خیالی فرمان دادند و اعلام کردند که این تصمیم، مورد توافق بزرگان و رؤسای قبایل است.

آخرین بخش از تهمت‌های مشرکان و گروه‌های هم‌سو، این بود که باوجود اشراف، صاحبان قدرت و رؤسای قبایل، چرا وحی باید بر پیامبر نازل شود؟ آنان خود را برتر از پیامبر می‌دانستند (بهجت‌پور، 1390، ج 2، ص 272).

نویسندگان : سمیه عمادی خاندانی،رضا شکرانی، مهری کریمی

فصلنامه علمی‌پژوهشی علوم قرآن و حدیث دانشگاه الزهرا

---

💎انـجمـن علــمی، نگاهیـــے نو بـــہ اندیــشـہ ورزیــدن

کانال ایتا :

https://eitaa.com/anjomanelmiquran110

---

قسمت دوم

قصه حضرت آدم در سوره مبارکه «ص» (کبر، علت امتناع شیطان و کافران از امتثال امر الهی)

اولین سوره‌ای که قصه آدم در آن بیان شده، سوره «ص» است. این سوره از سوره‌های مکی محسوب می‌شود و بر اساس ترتیب نزول، در ردیف سی‌وهشتم قرار گرفته است (معرفت، 1380، ص 90).

در این سوره، گفتار حول محور رسول خدا (ص) و ستیزه با قرآن شکل گرفته است. مشرکان از اینکه «ذکر» بر شخصی از میان خودشان نازل شده که آنان را بیم دهد، تعجب کردند و با پیام اصلی آن، یعنی دعوت به توحید در الوهیت، به مخالفت برخاستند و در این راه با یکدیگر متحد شدند.

با بیان قصه خلقت آدم و عناد شیطان با انسان، ریشه این عناد را استکبار و خودبرتربینی معرفی می‌کند (آیات 65-88) (همو، 1394، ص 180)؛ ویژگی‌ای که در کافران با عنوان «عزة» و «شقاق» در آیه دوم همین سوره به‌عنوان ریشه دشمنی با قرآن و پیامبر یاد شده است.

آیات 71-83 این سوره به داستان حضرت آدم اشاره دارد. هنگامی‌که خلقت انسان با ترکیب روح الهی و جسم خاکی به پایان رسید و به علت عظمتی که این روح داشت، خداوند دستور به سجده داد، تمامی‌ملائکه بر حضرت آدم سجده کردند، اما تنها شیطان بود که از این فرمان سر باز زد و در ردیف کافران قرار گرفت (ص: 73-74).

همان‌گونه که شیطان به خاطر استکبار از پذیرفتن سجده بر آدم امتناع کرد (ص: 74-75) و علت عدم سجودش را شرافت ذاتی خود و پستی خلقت آدم دانست (ص: 75-76)، خداوند نیز علت امتناع مستکبران از اطاعت و پرستش خود را داشتن احساس برتری و خودبزرگ‌بینی بیان می‌کند (ص: 8). این روحیه موجب شده که آنان به حقانیت قرآن اعتراف نکنند، هرچند نسبت به آن یقین داشته باشند. این سرکشی را ادامه می‌دهند تا زمانی که عذاب الهی را بچشند (طباطبایی، 1378، ج 17، ص 280).

مشرکان مکه، پیامبر را ساحر و دروغگو خواندند و از اینکه فرستاده‌ای از طرف خدا از میان جنس بشر برگزیده شده است، تعجب کردند. علت این تهمت آن بود که پیامبر اکرم (ص) نظام شرک را بر هم زد و با کنار زدن خدایان دروغین، تنها بر معبود واحد و یگانه تأکید کرد. این امر برای کافران مکه تعجب‌آور بود. آنان که دعوت پیامبر را مانعی برای رسیدن به اهدافشان می‌دانستند، میان مردم رفتند و آنان را به پیروی از روش‌های گذشته و پایداری در عبادت معبودان خیالی فرمان دادند و اعلام کردند که این تصمیم، مورد توافق بزرگان و رؤسای قبایل است.

آخرین بخش از تهمت‌های مشرکان و گروه‌های هم‌سو، این بود که باوجود اشراف، صاحبان قدرت و رؤسای قبایل، چرا وحی باید بر پیامبر نازل شود؟ آنان خود را برتر از پیامبر می‌دانستند (بهجت‌پور، 1390، ج 2، ص 272).

نویسندگان : سمیه عمادی خاندانی،رضا شکرانی، مهری کریمی

فصلنامه علمی‌پژوهشی علوم قرآن و حدیث دانشگاه الزهرا

---

💎انـجمـن علــمی، نگاهیـــے نو بـــہ اندیــشـہ ورزیــدن

کانال ایتا :

https://eitaa.com/anjomanelmiquran110

---

قسمت دوم

قصه حضرت آدم در سوره مبارکه «ص» (کبر، علت امتناع شیطان و کافران از امتثال امر الهی)

اولین سوره‌ای که قصه آدم در آن بیان شده، سوره «ص» است. این سوره از سوره‌های مکی محسوب می‌شود و بر اساس ترتیب نزول، در ردیف سی‌وهشتم قرار گرفته است (معرفت، 1380، ص 90).

در این سوره، گفتار حول محور رسول خدا (ص) و ستیزه با قرآن شکل گرفته است. مشرکان از اینکه «ذکر» بر شخصی از میان خودشان نازل شده که آنان را بیم دهد، تعجب کردند و با پیام اصلی آن، یعنی دعوت به توحید در الوهیت، به مخالفت برخاستند و در این راه با یکدیگر متحد شدند.

با بیان قصه خلقت آدم و عناد شیطان با انسان، ریشه این عناد را استکبار و خودبرتربینی معرفی می‌کند (آیات 65-88) (همو، 1394، ص 180)؛ ویژگی‌ای که در کافران با عنوان «عزة» و «شقاق» در آیه دوم همین سوره به‌عنوان ریشه دشمنی با قرآن و پیامبر یاد شده است.

آیات 71-83 این سوره به داستان حضرت آدم اشاره دارد. هنگامی‌که خلقت انسان با ترکیب روح الهی و جسم خاکی به پایان رسید و به علت عظمتی که این روح داشت، خداوند دستور به سجده داد، تمامی‌ملائکه بر حضرت آدم سجده کردند، اما تنها شیطان بود که از این فرمان سر باز زد و در ردیف کافران قرار گرفت (ص: 73-74).

همان‌گونه که شیطان به خاطر استکبار از پذیرفتن سجده بر آدم امتناع کرد (ص: 74-75) و علت عدم سجودش را شرافت ذاتی خود و پستی خلقت آدم دانست (ص: 75-76)، خداوند نیز علت امتناع مستکبران از اطاعت و پرستش خود را داشتن احساس برتری و خودبزرگ‌بینی بیان می‌کند (ص: 8). این روحیه موجب شده که آنان به حقانیت قرآن اعتراف نکنند، هرچند نسبت به آن یقین داشته باشند. این سرکشی را ادامه می‌دهند تا زمانی که عذاب الهی را بچشند (طباطبایی، 1378، ج 17، ص 280).

مشرکان مکه، پیامبر را ساحر و دروغگو خواندند و از اینکه فرستاده‌ای از طرف خدا از میان جنس بشر برگزیده شده است، تعجب کردند. علت این تهمت آن بود که پیامبر اکرم (ص) نظام شرک را بر هم زد و با کنار زدن خدایان دروغین، تنها بر معبود واحد و یگانه تأکید کرد. این امر برای کافران مکه تعجب‌آور بود. آنان که دعوت پیامبر را مانعی برای رسیدن به اهدافشان می‌دانستند، میان مردم رفتند و آنان را به پیروی از روش‌های گذشته و پایداری در عبادت معبودان خیالی فرمان دادند و اعلام کردند که این تصمیم، مورد توافق بزرگان و رؤسای قبایل است.

آخرین بخش از تهمت‌های مشرکان و گروه‌های هم‌سو، این بود که باوجود اشراف، صاحبان قدرت و رؤسای قبایل، چرا وحی باید بر پیامبر نازل شود؟ آنان خود را برتر از پیامبر می‌دانستند (بهجت‌پور، 1390، ج 2، ص 272).

نویسندگان : سمیه عمادی خاندانی،رضا شکرانی، مهری کریمی

فصلنامه علمی‌پژوهشی علوم قرآن و حدیث دانشگاه الزهرا

---

💎انـجمـن علــمی، نگاهیـــے نو بـــہ اندیــشـہ ورزیــدن

کانال ایتا :

https://eitaa.com/anjomanelmiquran110